Nieuw normaal afscheid

Vandaag stond ze anders op dan anders. Het is de dag dat haar buurvrouw, meer nog dierbare vriendin, werd begraven. Speciaal voor vandaag koos ze de gebloemde jurk uit die ze nog samen hadden gekocht. Toen was alles nog normaal. Geen ziekte bij haar vriendin en geen ziekten in de wereld, althans niet zoals vandaag. Vandaag spreken we over het ‘nieuwe normaal’ maar voor haar, ze kan er niets aan doen, voelt het abnormaal. Want ze had er gewoon bij moeten zijn. Om kwart voor elf zet ze haar computer alvast aan. Ze ziet hoe de kerk gevuld is met prachtige bloemen en gelukkig heeft ook haar bos een mooie plek gekregen. Ze twijfelt even of het gepast is om nu een kopje koffie te pakken, maar ze weet dat haar vriendin niet anders zou hebben gewild. En dus schenkt ze twee kopjes koffie in. Een voor haar en eentje zet ze op tafel neer bij de foto van haar vriendin en haar rouwkaart. Het lijkt bijna een klein altaar, ook door de schitterende zonnebloemen die erbij staan. Op de rouwkaart werd gevraagd ter nagedachtenis een bos zonnebloemen te kopen voor jezelf, en deze in je eigen huis als herinnering een plek te geven. Ligt het aan haar of zijn dit echt de mooiste zonnebloemen die ze ooit heeft gezien?

Klokslag elf uur wordt ze de kerk binnen gedragen. Een handjevol mensen zitten om haar heen. De kinderen delen hun herinneringen en de muziek komt écht binnen, niet alleen in haar huiskamer maar het raakt ook haar hart. Wanneer er licht wordt ontstoken, ontsteekt ook zij een kaars. Dat deze kaars er één is van de velen die nu branden, voelt warm. Wanneer haar vriendin een uur later de kerk uit wordt begeleid, verplaatst ze zich naar haar balkon. Tien minuten later is de rouwstoet in zicht. Met het dichterbij komen van de auto verschijnen steeds meer buren op hun balkon. Buurman linksboven zet een applaus in. Eerst voorzichtig, maar dan steeds krachtiger. Daar komt ze aan. Met tranen in haar ogen, van verdriet maar ook dankbaarheid neemt ze afscheid. Geen nieuw normaal afscheid, maar voor nu, voor vandaag, is het niet anders. Het is goed zo.

Meer columns

• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak […]
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden […]
• Hoe gaat het?
  Als het weekend achter de rug is en je treft je collega’s weer, is het een goede vraag. Als je ’s avonds na een werkdag thuis komt en je partner […]
• Wanneer wordt jij dood?
  ‘Toen mijn oma overleed mocht ik niet naar haar uitvaart’… ‘We werden overal bij weggehouden toen mijn kleine broertje stierf..’ In gesprek met mensen die lang geleden een dierbare zijn […]