‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien boute uitspraken, zeker als het je geliefde is die ze doet. Maar toch hoor ik vaak dat mensen, als het gaat om hun uitvaartwensen, het voor zichzelf niet zo nauw nemen. ‘’Ik ben er toch niet meer’’, volgt dan meestal. Toen ik dit najaar bij een gezin thuis werd ontvangen wiens vader en opa was overleden, vertelde de dochter hoe summier haar vaders wensen waren. Hij had altijd eenvoudig geleefd en wilde op zijn uitvaart écht geen poppenkast. Alles moest voor hem zo simpel mogelijk. Zijn grote bescheidenheid speelde hierbij zeker een rol, evenals zijn drang om er altijd voor een ander te zijn.. meer dan voor zichzelf. Dit laatste puntje raakte een gevoelige snaar bij de dochter. Want liever had zij haar vader een groots afscheid gegeven, juist omdát hij zichzelf weinig gunde. Vanuit haar hart zou ze het liefste enorm hebben uitgepakt, juist om haar vader te laten zien hoe bijzonder hij was. Maar dochter wist ook, dat dit geen zin had. Niet zozeer omdat haar vader ‘er toch niet meer was..’ maar veel meer omdat ze haar vader in de laatste dagen van zijn leven uitgebreid had kunnen bedanken en eren. Hij had haar woorden gehoord en gevoeld. En daar ging het om.

Met alle warmte en aandacht werd vader verzorgd en naar het uitvaartcentrum gebracht. In de afscheidsceremonie klonken niet eens zoveel woorden. Muziek speelde ook geen wezenlijke rol. En dat hoefde ook niet. Vader kreeg een afscheid in zijn stijl. Er was liefde en dankbaarheid. Het samenzijn voelde krachtig, het kleine werd groots. Zo werd het een afscheid dat de eenvoud had overstegen.