Het leven gaat voorop

Zoals een lach en een traan heel dichtbij elkaar liggen, zo is dit ook met het leven en sterven. We zijn als mens maar kwetsbare wezens. Ook al voelen we ons heel wat en denken we de wereld aan te kunnen: het kan zó maar anders zijn. Dan bestaat er geen morgen meer. Als uitvaartleider maak ik van dichtbij mee hoeveel impact dit heeft op nabestaanden. Niet zelden komt een overlijden onverwacht en dan blijf je met lege handen achter. Maar ook wanneer een afscheid te verwachten viel, is de realiteit vaak keihard en moeilijk te aanvaarden. In de week naar de uitvaart toe ontstaan er vaak zinvolle gesprekken. Tijdens het regelen van het uitvaart, maar ook terloops aan de keukentafel als ik even langs kom om lopende zaken te bespreken. En wat mooi is, is dat ik vaak zie dat zich naast het rauwe, intense verdriet een nieuwe emotie aandient. Families blikken terug op een waardevol leven, de herinneringen worden gedeeld. Er kan zelfs worden gelachen om gekke eigenschappen of uitspraken. ‘Het leven gaat door’.. wordt vaak uitgesproken.

Dat leven inderdaad en áltijd doorgaat mocht ik vorig jaar aan den lijve zelf ondervinden. Ik was in verwachting van mijn vierde kindje. Ik weet nog goed dat ik het idee best lastig vond; als uitvaartleider met een bolle buik een afscheid begeleiden. Zou het ongepast zijn? Ik besloot het maar gewoon aan te gaan, en had voor de zekerheid al vroeg mijn vervanging geregeld.

Maar hoe anders liep het. Natuurlijk zag ik de blikken. Ik omschreef het wel eens als een vertederende verbazing. Een liefdevol knikje. Een glimlach door tranen heen. En naarmate mijn buik groeide, namen ook de opmerkingen toe. Eén keer bedankte een mevrouw mij voor dit ‘gebaar van troost’. De mooiste opmerking kreeg ik van een dominee. ‘Toen je de kerk inliep, voor de kist uit, ontroerde me dit. Ik dacht: het leven gaat voorop.’

Deze maand werd onze dochter één jaar. Nog vaak denk ik terug aan die bijzondere tijd dat ik haar met me meedroeg. Zonder het zelf te weten, bracht ze al troost vóór haar komst.

Onze dochter kruipt inmiddels fanatiek door de kamer. Tegelijk zijn vele levens tot stilstand gekomen het afgelopen jaar. Zo gaat dat. Zo is het leven. Maar troostend mag het zijn je te beseffen dat het leven altijd voorop gaat. In gedachten, in je hart koester je de herinneringen. Daar gaat een leven door. Anders dan voorheen. Maar vanuit liefde die blijft bestaan. Levendig en onsterfelijk.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast