De dood in beeld

Of het nu ligt aan de blaadjes die van de bomen zijn gevallen, of dat het een trend is: je hoeft ´s avonds tegenwoordig de televisie maar in te schakelen of je valt er middenin. ´Over mijn lijk´, De reis van je leven´, ´Mijn laatste keer´: de dood is een geliefd onderwerp van tv-producenten.

Ik moet bekennen dat ik er niet graag naar kijk. Vanuit mijn luie stoel, thuis in mijn comfortzone komt zo´n programma te hard bij mij binnen. Wanneer ik zelf een uitvaart regel, is dat een ander geval. Uit zelfbehoud scherm je je als uitvaartleider toch iets af, zonder hierbij een afstand te creëren naar de familie toe. Maar wanneer ik thuis ben, komt mijn gevoelige ik direct naar boven als er sterfproces mijn woonkamer in wordt gelanceerd.

Ik vraag me af wat mensen aantrekt in dergelijke programma´s? Waarom wil je graag onder de koffie of met een borrel in de hand, het leed van een stervend medemens aanschouwen? Is dit een typisch geval van leedvermaak? Of medeleven?

En dan een nog prangender vraag. Wat beweegt iemand om zijn sterfproces in beeld te laten brengen? Waarom wil je aan Nederland laten zien hoe je alles wat en wie je bent, los laat? Naakter dan dat kun je niet zijn. Of is het dat juist, die naaktheid, dat ongerepte-pure-dit-is-wat-het-is-: is het dát juist wat je wilt laten zien? Is het dat juist wat wij wíllen zien? Hebben we een stukje naaktheid nodig om weer te zien in welke weelde wij ons kunnen wentelen? Gezondheid gesymboliseerd als een dikke winterjas. Een fit en energiek leven als een onesie die je lekker dichtritst tot aan je kin. Maar zonder gezondheid zijn we naakt.

Als het lot beslist dat je een verloren strijd te wachten staat, kom je in de kou te staan. De warmte die je dan nog mag ontvangen, is die van de mensen om je heen. Armen om je heen, bemoedigende woorden, liefdevolle gebaren. Het leven wordt intenser geleefd dan ooit. Misschien is dát wat we op tv willen zien. Wat men op tv wil láten zien. Intens, puur leven. In de naaktheid van het bestaan. Met de liefde van je naasten als warme deken om je heen.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast