Wat ruimte

Het was een prachtig zachte dag toen ik Dinie en haar dochter ontving. Dinie vond het tijd om het overlijden van haar man, wat niet meer lang op zich liet wachten, te bespreken. Haar echtgenoot had een aantal persoonlijke wensen wat zijn uitvaart betreft en Dinie wilde dit delen. Zodat alles, als het eenmaal zover was, geregeld was. Al bij binnenkomst trof mij het verschil in gemoedstoestand. Dinie trad me open tegemoet en sprak direct uit hoe opgelucht ze was, dat ze deze stap had gezet. Dochter maakte echter weinig contact. Ook toen we eenmaal aan tafel zaten en de thee klaarstond, kreeg ik niet de indruk dat dochter zich op haar gemak voelde. Dinie stak van wal, met pen en papier in de hand. Zorgvuldig liep ze haar vragen na en driftig noteerde ze alle antwoorden. Hoe meer Dinie sprak, hoe stiller dochter werd. Ik zocht naar een opening om haar bij het gesprek te betrekken. Maar soms is het beter om gewoon je gevoel te volgen. Ik vroeg haar wat dit gesprek met haar deed. En dochter reageerde ineens resoluut: ‘Dit hele circus had voor mij nog niet gehoeven.’ Ai. Dinie legde haar pen verschrikt neer. Het werd stil. En uit de stilte kwamen de tranen. Ik haalde opnieuw thee en gaf Dinie en haar dochter even de ruimte.

Nog maar drie weken later stond ze achter de lessenaar, naast de kist. Ze sprak haar vader toe. Kim vertelde liefdevol over haar jeugd en de lessen die ze van haar vader had geleerd. Dinie luisterde naar haar dochter, bijna ademloos. Hoe meer Kim vertelde, des te meer keerde Dinie in zichzelf. De ceremonie trok aan haar voorbij en ze kon alleen maar luisteren, vervuld van verdriet.

‘’Dat van dat circus… dat bedoelde ik niet zo’’, verontschuldigde Kim zich na afloop. ‘’Ik was er toen nog niet aan toe. Ik had wat ruimte nodig..’’

Als je elkaar de ruimte geeft in gevoel, in verdriet, in de toenadering naar de ander, die op zijn of haar manier de ook ruimte zoekt… dan ontstaan de mooiste dingen. Dan wordt een afscheid éigen, van jou en van de ander. Dan valt alles op zijn plek. En vind je elkaar in de ruimte die er is.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast