Twee diploma’s met een verhaal

Vorige week ontving ze haar diploma. Vanaf maart had ze alles op alles gezet om het tóch te halen. Om toch dat felbegeerde papier in ontvangst te kunnen nemen. Een stap naar haar toekomst. En niet omdat ze tot maart geen zin had in school. Niet omdat ze veel liever met vriendinnen op stap ging. Liever was ze thuis. Dichtbij haar vader, in de laatste fase van zijn leven. Ze lag bij hem in bed en ze praatten over wat was geweest en wat ging komen. Uiteindelijk moest ze haar vader beloven om haar schoolwerk op te pakken, toetsen in te halen en toch examen te gaan doen. Toen de lente aanbrak liet haar vader het leven los. Ze wist wat haar te doen stond. Ze greep zich bij elkaar en ging ervoor. Voor haar vader. Voor haar toekomst. En het lukte. De vlag ging uit. Vorige week ondertekende ze haar diploma. Terug aangekomen bij haar moeder in het publiek legde ze haar diploma op de lege stoel tussen hen in. Vol trots.

Vorige week zou hij zijn diploma ontvangen. Maar na maart viel er niets meer te behalen. Hij had besloten dat het leven genoeg was geweest. Niet omdat het even niet meer ging. Maar het leven was voor hem niet leefbaar. Toen de lente aanbrak liet hij zijn leven los. In juni wapperde er geen vlag, maar ontving zijn moeder een uitnodiging. De school wilde graag postuum een diploma uitreiken. Voor een kind zonder toekomst, maar met een leven van betekenis achter zich gelaten. Op het podium was de stoel leeg. Geen handtekening op het diploma. Maar wel een staande ovatie namens alle leerlingen en docenten. Moeder was vanzelfsprekend geëmotioneerd door dit mooie gebaar. Thuis aangekomen legde ze het diploma op het kastje van haar zoon, naast zijn foto en urn. Vol trots.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast