Lege kruk

Teun was een man die weinig thuis was. Zijn leven speelde zich voor een groot gedeelte af in de plaatselijke kroegen waar hij zijn vrienden ontmoette. Als je zin had in een gesprek met Teun hoefde je alleen maar zijn gebruikelijke kroegroute te kennen en dan wist je precies waar hij was. In ieder café had Teun een eigen kruk, op een strategisch punt: zo overzag hij precies wie er binnenkwam. Teun was een graag geziene gast en een graag geziene vriend: hij had zijn hele leven klaargestaan voor de mensen om zich heen. Na zijn vijfenzestigste levensjaar merkte Teun dat zijn gezondheid achteruit ging. Hij moest steeds meer inleveren. Toen uiteindelijk het bericht kwam dat Teun niet lang meer zou leven, vroeg hij zijn beste vriendin om zijn afscheid te organiseren.

Het was zondagmorgen dat Marie-Louise mij belde. Ze vertelde het verhaal van Teun en vroeg of ik haar wilde helpen bij het vormgeven van een mooi en gepast afscheid. Het moest bovenal ‘typisch Teun’ worden: zeker geen geijkte koffie en cake en al helemaal geen stemmige, zware muziek. Ik ging op bezoek bij Marie-Louise en we bespraken samen hoe de crematie zou gaan verlopen.

Toen brak de dag aan dat Teun zijn laatste adem uitblies. Samen met mijn collega gaf ik hem de laatste verzorging en werd Teun in comfortabele kleding opgebaard, waarin hij zich altijd zo prettig voelde. Teuns vrienden verzamelden bijzondere anekdotes over zijn leven en zochten mooie foto’s die in een presentatie werden verwerkt. Daags voor de crematie kroop ik achter mijn laptop en begon aan het levensverhaal van Teun. Steeds weer kwam de kroeg als rode draad naar voren, als plek waar Teun zich thuis voelde. Halverwege het verhaal klapte ik de laptop dicht. Ik sprong in de auto en liet de navigatie mij leiden naar één van zijn favoriete cafés. De eigenaar keek even gek op van mijn vraag. Er werd hem immers niet dagelijks gevraagd of hij even een barkruk kon missen. Die avond rondde ik de ceremonie af.

De volgende dag stroomde de aula vol met Teuns bekenden. Naast de kist stond zijn kruk. Een lege kruk. Teuns aanwezigheid had plaatsgemaakt voor leegte. Gelukkig bleek de leegte te overwinnen. Tijdens de ceremonie werden vele bijzondere en hilarische herinneringen opgehaald. Anekdotes, gekke uitspraken, eigenzinnige opvattingen: Teun herleefde in alle verhalen. Nadat Ramses Shaffey de ceremonie had besloten namen de vrienden afscheid van hun Teun. Natuurlijk verkozen ze de beste plek om samen een borrel te drinken op hun vriend: in zijn favoriete kroeg. Ik ging nog even langs, zoals ik dat altijd doe om betrokkenen persoonlijk gedag te zeggen. Maar nu had ik nog een taak: ik bracht de kruk van Teun terug. Toen ik binnenkwam werd al direct enthousiast geroepen: ‘Daar is hij weer!’. Als ware het Teuns alter ego, zo werd de kruk ontvangen en op ‘zijn’ plek teruggezet. Foto erop, en uiteraard een biertje. Zijn vrienden schaarden zich om de kruk en hieven het glas. ‘Proost,  op Teun!’ Teun was weer thuis.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast