Klein leed

‘Mam, er is wat met Jozie. Je moet de dierenarts bellen’. Ik werd vanmorgen bruut uit mijn slaap gehaald door mijn dochter. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes. Vervolgens klonk vanuit de gang een luid ‘O nee…’: de schrik in de stem van mijn zoon was bijna voelbaar. Ik snelde mijn bed uit en trof in de gang een luguber tafereel aan. Daar lag hamster Jozie, op z’n ruggetje, redelijk onherkenbaar omdat van z’n arme koppie weinig meer over was. De ‘crime scene’ bevond zich in de woonkamer. Het kooitje was van de kast gevallen, en kapot gegaan. Een ravage van zaagsel, stro en spoortjes bloed. Lang recherchisch onderzoek was niet nodig: de moordenaar zat ons pontificaal op te wachten. De nieuwe kat, nog maar twee weken bij ons in huis, keek ons aan met een blik waaruit bijna trots sprak. Tja.. het zijn en blijven roofdieren natuurlijk. Maar de tranen van mijn dochter haalde weinig begrip in mij naar boven. De kat werd buiten gezet en ik troostte mijn kinderen op de bank.

Met een lesje over de natuur probeerde ik de kinderen enigszins te kalmeren. Maar het verdriet ging door merg en been. Mijn zoon ging op zoek naar een doosje om de hamster in te begraven. Het werd het doosje van de nieuwe huistelefoon. Ik opperde nog opties als het versieren van het doosje, onder de mom van ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’.. maar nee… Het doosje was goed zo. Nauwkeurig werd een plekje gezocht in de tuin waar Jozie z’n laatste rustplaats kreeg. Mijn kinderen wilden alledrie iets korts zeggen tegen hun beestje voordat we het grafje delfden. Maar op het moment suprême viel het stil. Totdat mijn zoon zachtjes zei: ‘Het spijt me zo’. Toen was het klaar. Tranen met tuiten, door deze moeder. Ik kan dan wel op zoveel uitvaarten hebben gestaan, nu huilde ik om een hamster. En natuurlijk om de gebroken hartjes van mijn kindjes. We lieten het maar even gaan.

Het grafje werd prachtig versierd met stenen en bloemetjes. We kregen er zowaar lol in. Daarna brak het lentezonnetje door en besloten we lekker naar de speeltuin te gaan. Een ‘condoleance’ met de buurtkinderen, onder het genot van limonade en soesjes.

Een mini-uitvaart met enorme impact. Ik hoop maar op weinig nachtmerries, gedroogde tranen en een look-a-like van Jozie in dierenwinkel:)

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast