Hollen of stilstaan

Er wordt mij vaak gevraagd ‘hoe ik het toch allemaal maar doe’. Met ‘het’ bedoelen de meeste mensen het organiseren en leiden van een leven als gescheiden moeder met drie kleine koters in combinatie met mijn werk. Vaak ‘grap’ ik dat er gelukkig één overeenkomst is tussen beide partijen en dat is het feit dat het 24 uur per dag doorgaat. Maar natuurlijk weet ik dat het een terechte vraag is. Een vraag waarop het antwoord soms mijlenver te zoeken is. Want het ís een heel geregel, ge-ren en gevlieg. De dood komt altijd onverwacht zeggen ze, nou… die spreuk kan ik alleen maar beamen. Onverwacht wanneer je net op het schoolplein staat, in de supermarkt of je je kinderen aan staat te moedigen in het zwembad. ‘Wat gaan we vandaag doen’, vroeg mijn oudste zoon laatst op een zaterdagmorgen. Hij had zich verheugd op een dagje speeltuin of kinderboerderij. Helaas… één blik op mijn outfit toen ik uit de badkamer stapte was voldoende: ‘Oh. je moet werken….’

Nou is het helemaal niet bedoeling om van deze blog een klaaggezang te maken. Integendeel. Ik hou van mijn werk maar altijd meer van mijn kinderen. In de uitvaart is het vaak hollen of stilstaan. En als ik dan even stilsta, dan ren ik net wat harder voor mijn kinderen. Dan bak ik cupcakes met mijn dochter en haar vriendinnetjes, help ik op de crea-middag bij mijn oudste zoon of neem ik de tijd om met mijn jongste zoon naar de eendjes te gaan. Noem het ‘quality time’, noem het aandacht, ‘hier en nu’ of welk ander hip begrip dan ook. Ik geniet ervan en mijn kinderen ook. En als de telefoon dan weer gaat om op pad te gaan, dan is het goed en gaat mijn aandacht daarnaar uit. Met een gerust hart vertrouw ik mijn kinderen dan toe aan een kleine kring van liefdevolle mensen.

Ik heb mijn zoon wel eens gevraagd of hij het niet erg vindt dat ik op onverwachte momenten moet werken en het soms heel druk heb. Hij moest even nadenken. En kwam toen tot de conclusie van niet: ‘Als iemand is overleden, moet je helpen mama. Dan troost jij mensen. Want dat kan jij goed.’ Schatje. Ik stapte in de auto op weg naar de nabestaanden. ‘Morgen weer een dag’ hoorde ik mezelf zeggen. En ik besloot dat morgen geen dag werd om te werken, maar de tijd te nemen voor de kinderen. Hollen naar de speeltuin.

Meer columns

• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden […]
• Hoe gaat het?
  Als het weekend achter de rug is en je treft je collega’s weer, is het een goede vraag. Als je ’s avonds na een werkdag thuis komt en je partner […]
• Wanneer wordt jij dood?
  ‘Toen mijn oma overleed mocht ik niet naar haar uitvaart’… ‘We werden overal bij weggehouden toen mijn kleine broertje stierf..’ In gesprek met mensen die lang geleden een dierbare zijn […]
• Tekens
  Het is geen zeldzaamheid. Een vlinder plots op je schouder, een lamp die het ineens begeeft of de klok die stil gaat staan… Vaak suggereren nabestaanden dat ze een teken […]