Henk

Ik stap in de auto op weg naar Henk, die in een verpleeghuis een dorp verderop woont. Het is alweer een jaar geleden dat ik Henk heb leren kennen. Ik trof toen een zelfbewuste man aan, op een zeer respectabele leeftijd. Henk wist precies hoe zijn uitvaart eruit moest komen te zien; tot in de kleinste details werd ik als het ware mee genomen in de film van zijn afscheid. Henk had nog maar weinig familie maar eenzaam was hij zeker niet. Met twee hartsvrienden ging hij af en toe een dagje op stap. Hun band was zo goed dat de kleindochter van Henks vrienden hem opa noemde. Tijdens onze eerste kennismaking sprak Henk de vurige wens uit dat hij in het graf van zijn ouders begraven wilde worden. Natuurlijk geef ik graag gehoor aan persoonlijke wensen, maar deze bleek nogal lastig aangezien het een graf was voor twee personen en er dus eigenlijk niet in mocht worden bij begraven. Gelukkig bleek mijn verhaal indruk te maken op de begraafplaatsbeheerder, dus kon ik Henk een paar weken later melden dat zijn wens in vervulling kon gaan. Er gingen zo een aantal maanden voorbij en af en toe kwam er een berichtje van Henk. Hij had zijn verjaardag gevierd en het was een heerlijke dag.

In het voorjaar vroeg Henk mij weer langs te komen, hij was begonnen aan een afscheidsrede maar kwam er niet uit. Toen ik Henks kamer binnen stapte, trof ik een man aan wiens zelfbewustzijn niets had ingeleverd, maar zijn lichaam des te meer. Henk vertelde dat het niet goed met hem ging. We dronken koffie, ik luisterde naar de verhalen over zijn leven en samen werkten we aan zijn afscheidsrede totdat Henk helemaal tevreden was. De warme handdruk bij mijn vertrek vertelde veel over de band die we hadden opgebouwd.                                                                       

Nu klop ik weer aan op Henks deur. Hij wil me graag nog één keer spreken. Ik was allang niet meer gewend dat hij zelf de deur zou openen, maar tref dit keer een man aan die bedlegerig is. Keurig gekleed in een blouse, netjes verzorgd maar helaas ook sterk vermagerd. Praten kost hem moeite, de lucht schiet te kort. Henk wilt praten over het einde, want hij voelt dat het dichterbij komt. Ik luister en mag af en toe met hem mee mijmeren… hoe zou het zijn, wat zou er zijn na dit leven? Henk ziet er niet tegenop. Hij kijkt er naar uit. We nemen nog één keer zijn wensen door. Ik pak zijn hand vast en wens hem het allerbeste. Henk lacht. Hij belooft dat hij naar me zal zwaaien. Dag Henk, goede reis…

Beste Tessa,

Het is alweer enkele weken geleden dat onze geliefde vriend Henk is overleden, Het gemis is enorm, maar de voldoening is onvoorstelbaar. De manier dat hij zelf alles heeft voorbereid en geregeld heeft. Al zijn wensen die hij had heb jij tot in de puntjes verzorgd. Het komt niet vaak voor dat iemand zo gedetailleerd zijn uitvaart regelt. Wij vonden het een eer hem daar bij te helpen.

Jij bent meerdere malen bij hem geweest, deze weg heb je zo mooi in je blog beschreven zo uitzonderlijk en liefdevol. Wij zijn je erg dankbaar voor al hetgeen je voor Henk en ons heb gedaan.

Bedankt. Liefs Henny & Margriet

Hoop dat het nu goed komt.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast