Gewoon anders

‘Wij willen het anders. Niet zo standaard, in een aula met rijtjes stoelen en na afloop handen schudden. Het mag gewoon, ontspannen zijn..’

De familie was duidelijk in hun wensen, en in de vorm die paste bij het afscheid van hun vader. Moeder was al lange tijd overleden en de kinderen herinnerden zich nog goed de traditionele vorm van haar uitvaart. Toen was dit een goede keuze, al viel er eigenlijk weinig te kiezen, merkte een dochter op. Nu ze de uitvaart van hun vader moesten gaan regelen, wilden ze het graag anders. Niet alleen omdat de tijdsgeest is veranderd, maar ook omdat hij dit zo zou willen. Vader was namelijk een man die met beide benen op de grond stond, recht door zee en hij had weinig op met uiterlijk vertoon. De kinderen voelden weinig voor een klassiek afscheid. Zoals de zoon het zei: ‘Iedereen weet hoe zijn leven is geweest, dat hoeven we niet zo nodig te herhalen in speeches.’

Op de dag van de uitvaart stond de kist bij de ingang van de zaal van zijn favoriete restaurant. De kinderen verwelkomden familieleden en vrienden. Iedereen had een mooie bloem naar keuze meegenomen en zo werden de vazen rondom de baar gevuld. Mensen zochten elkaar op en gingen zitten of staan waar ze dat prettig vonden. Op de achtergrond klonk de favoriete muziek van de overledene. Na een gezamenlijke toast op het leven, werden kaartjes uitgedeeld waarop iedereen een eigen persoonlijke herinnering op kon schrijven aan de overledene. Bijzondere momenten die de kinderen later nog eens na konden lezen. De muziek werd op een paar momenten even onderbroken. Een spontaan dankwoord namens een goede vriend, en even later schetste de zoon zijn vader aan de hand van vier karaktereigenschappen. Eigenschappen om te koesteren als waardevolle herinneringen. Toen de tijd was aangebroken om naar het crematorium te gaan, vormden de aanwezigen een erehaag voor de rouwauto. De kinderen begeleidden hun vader op zijn laatste reis. 

Wat een ongedwongen en eervol afscheid. Of, zoals de zoon zei: ‘Het was gewoon anders. Anders maar voor ons gewoon.’ En zo zou ieder afscheid eigenlijk moeten zijn. Voor ieder gewoon.

Meer columns

• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden […]
• Hoe gaat het?
  Als het weekend achter de rug is en je treft je collega’s weer, is het een goede vraag. Als je ’s avonds na een werkdag thuis komt en je partner […]
• Wanneer wordt jij dood?
  ‘Toen mijn oma overleed mocht ik niet naar haar uitvaart’… ‘We werden overal bij weggehouden toen mijn kleine broertje stierf..’ In gesprek met mensen die lang geleden een dierbare zijn […]
• Tekens
  Het is geen zeldzaamheid. Een vlinder plots op je schouder, een lamp die het ineens begeeft of de klok die stil gaat staan… Vaak suggereren nabestaanden dat ze een teken […]