Eigentijdse benadering

Het was een bijzonder afscheid. In en om het huis van de overledene kwamen mensen samen, er werd geproost op het leven, af en toe werd er een woordje gesproken, dan weer klonk er jazzy muziek. De keuken stond afgeladen vol met lekkere hapjes. De eindtijd die ik met de familie had afgesproken naderde en ik stond samen met mijn collega te wachten op een seintje om het einde van de bijeenkomst aan te kondigen.

De enige dochter die ik nog niet eerder had ontmoet, drentelde rond en toen ze me passeerde vroeg ze zich hardop af: ´Waar is de begrafenisondernemer eigenlijk?´. Ik haakte er op in en stelde me voor. Ze was zichtbaar verbaasd, en moest tegelijk lachen om haar eigen reactie. Ze had een ander plaatje voorgesteld, gaf ze toe. Er was blijkbaar ruimte voor een grapje, dus ik zei dat ik de collega met hoge hoed en de kraai op zijn schouder maar thuis had gelaten.

Geloof me, ik zag er keurig uit. Maar ik ben niet het type uitvaartondernemer dat per se in het driedelig zwart verschijnt. En ik merk vaak dat de families die ik begeleid, daar ook helemaal niet op zitten te wachten. Afscheid nemen van een dierbare is vaak al zwaar genoeg. Een zwarte verschijning en stijve houding voegt mijns inziens vaak niet veel toe, sterker nog: het maakt de situatie vaak nóg meer beladen. Natuurlijk staan integriteit en waardigheid voorop. Maar dat kan ook in een eigentijds jasje, en met een vleugje humor. We zijn allemaal maar mensen. Ook in tijden van verdriet. Een lach en een traan gaan vaak hand in hand.

Wanneer ik na de uitvaart afscheid neem van de nabestaanden, voelt het soms alsof we elkaar al een hele tijd kennen. Onzin natuurlijk, want meestal heeft die periode nog geen week geduurd. Maar het zegt wel iets over de bijzondere tijd die je samen hebt gedeeld.

Vervolgens gaat het leven verder. Hopelijk met een warme herinnering aan de uitvaart én de periode daarnaartoe. Én, zoals een familielid laatst ter afscheid tegen me zei: ´Hopelijk niet tot ziens´. Met een hartelijke grijns op zijn gezicht, een prompt drie zoenen op mijn wangen.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast