De waaromvraag

‘De mens wikt… maar God beslist.’ Ik hoor het mijn oma nog zo zeggen. Maar deze week vraag ik me stellig af wat er precies besloten is. Wat is er besloten, door wie en waarom. Wie besluit er om in een paar seconden het leven van 150 onschuldige mensen af te breken? Wie besluit er om doelgericht een vliegtuig ten onder te laten gaan? En bovenal: waarom?

Wat gaat er door het hoofd van een piloot die aan boord van een vliegtuig stapt, wetende dat het zijn allerlaatste vlucht is? Wetende dat hij zijn medepassagiers de dood injaagt, dat hij tientallen gezinnen uit elkaar rukt? Hij zou ziek zijn, lees ik vanmorgen. Amehoela. Zinloze informatie. Alsof het de pijn verzacht van de mensen die hun geliefden nu moeten missen. Alsof dat kinderhartjes heelt.

Het feit ligt er. Aan gruzelementen in de Franse Alpen. Daar kan niemand omheen. De waaromvraag wordt onderzocht maar het antwoord is verpulverd. Wellicht dat er na veel schrapen informatie boven tafel komt waardoor duidelijk wordt hoe de piloot tot zijn fatale daad kwam. Maar dan rijst de vraag: wat is het nut van het weten ‘waarom’?. Het lost niets op, het droogt geen tranen. Geen enkele wond wordt daarmee geheeld.

Terug naar de beslissing. De beslissing die de betreffende piloot dinsdagmorgen nam, daar is niets goddelijks aan. Het is iets gruwelijks. Iets wat als een demon had moeten worden bestreden. Maar helaas. Dat mocht niet zo zijn. Ook zo’n goddelijke uitspraak, waar ik in deze context de kriebels van krijg.

Misschien dat ik vanavond maar weer eens ouderwets mijn handen vouw. Dan sluit ik mijn ogen en stuur ik de waaromvraag naar boven. Hopend op een antwoord? Nee. Op een oplossing? Ook die zal ik niet krijgen. Het enige wat ik hoop, is dat mijn gedachten een plek vinden in honderden gebroken harten. Gebroken harten waarin de waaromvraag veroordeeld is tot levenslang.

Meer columns

• De nieuwe plek
  Ze was nog maar een kind toen ze haar moeder moest begraven. Met de wereld aan haar voeten en tegelijk een groot gemis.. Ze herinnerde zich nog de honderden mensen… Lees meer: De nieuwe plek
• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd