De uitdaging

Daar lag ze dan. In een bloemenzee, prachtige bossen die ze de afgelopen weken had gekregen. Vier trotse dochters aan haar zijde. Trots op hun moeder, die zo lang bij hen mocht zijn. Die zo rustig was ingeslapen. ‘We willen onze moeder geen moment alleen laten, tot ze weer samen is met pa. Dat hebben we haar beloofd’, werd resoluut gemeld. Samen namen we de tijd om hun moeder de laatste zorg te geven. Daarna gingen we om tafel om de uitvaart uit te stippelen. Daarin is het altijd mijn doel om dit geheel te doen volgens de wensen die er zijn. En dit keer bleek dat moeder daarin al net zo resoluut was als haar dochters. Ze had namelijk aangegeven dat ze éérst gecremeerd wilde worden. De volgende dag moest een herdenkingsceremonie plaatsvinden, met haar urn erbij. Ik moest even schakelen. In Nederland schrijft de wet ons immers voor dat nabestaanden pas na 30 dagen aanspraak mogen maken op de as. Maar zo had moeder het dus niet bedacht. De uitdaging was mij duidelijk.

De oplossing werd gevonden in een crematie in België. Thuis richtte ik mij direct op de nodige formaliteiten om de crematie over de grens te realiseren. Na drie dagen stapten de dochters in hun auto, inderdaad samen met hun moeder. Tijdens de crematie maakten ze een wandeltocht in de omgeving en na twee uur keerden ze huiswaarts. De as van hun moeder in hun armen gesloten. Een dag later vond in het dorpskerkje de herdenking plaats. De urn werd door de dochters naar binnen dragen en weer met bloemen omringd. Na afloop werd de urn in kleine kring naar het ouderlijk huis gebracht, waar de oudste dochter al jaren woonde met haar gezin. Daar, in de tuin, stond een klein prieeltje, met daarin de urn van vader. Al jaren te wachten op zijn metgezel. Met eerbied werd de urn van moeder er naast gezet, terwijl het favoriete muziekstuk van beider ouders zacht klonk op de achtergrond. Vader en moeder waren weer herenigd. De vier dochters schaarden zich om het prieeltje. Zij hadden hun belofte waargemaakt. Ik stapte voldaan in mijn auto op weg naar huis. De uitdaging was geslaagd.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast