Huiskamer uitvaart

Hij was een oude zeeman. Het liefst altijd op avontuur. Zijn levensreis voerde hem naar de meest bijzondere bestemmingen. Eigengereid, authentiek en soms zelf een tikje over de schreef: zo leefde hij. En zo naderde hij het einde. De stormen waren gaan liggen en de laatste jaren werd zijn wereld steeds kleiner. De zeeman werd een kluizenaar. Tevreden in zijn kleine woning, met de schatten van zijn reizen om zich heen. Af en toe kreeg hij bezoek. Het waren niet veel vrienden die hij had, maar innig was de vriendschap wel. Zijn vrienden accepteerde de zeeman, met zijn verhalen, met zijn nukken, met zijn avontuurlijke geest.

De zeeman werd oud, en ziek. Hij wist dat zijn einde niet lang op zich zou laten wachten, en dit moment wilde hij voor zijn. Hij koos een mooi moment om afscheid te nemen van het leven. In zijn stoel, waar hij de laatste periode van zijn leven in woonde, blies hij zijn laatste adem uit.

Ik werd gebeld door zijn zus. Als erfgenaam nam zij de taak op zich om zijn uitvaart te regelen. Het moest alleen geen standaard uitvaart worden. ´Geen enkele uitvaart is standaard´ was mijn antwoord en dit viel in de juiste aarde. We overlegden wat zou passen bij die bijzondere, soms tikje gekke broer van haar. Samen kwamen we er al snel uit. Waarom zouden we het afscheid organiseren in een grote, kille aula? Dat paste niet bij wie de zeeman was, en ook niet bij de mensen die hem nabij stonden. Het werd de meest simpele, maar tegelijk treffende optie: we gingen voor de ´huiskameruitvaart´.

De avond voor de crematie organiseerden de zus en de beste vrienden van de zeeman een bijeenkomst. Ze vormden een kring rond de kist en haalden herinneringen op. Foto´s werden bekeken, en kregen een ereplaats tegen de deksel van de kist die tegen de muur stond: een mini-galerie als eerbetoon. De drank vloeide rijkelijk, er werd gelachen en gezongen. Het was helemaal in stijl van de oude zeeman. Tegen het einde van de avond vond een vriend in de kledingkast van de zeeman een stapel felgekleurde stropdassen. Ze werden impulsief uit de kast getrokken en aan alle gasten uitgedeeld als herinnering.

De volgende morgen zwaaide een handje vol mensen de zeeman uit. Hij ving zijn laatste reis aan. Toen we de kist uit de lift van het zorgcomplex reden, klonk er muziek. De bewoners die toevallig het wekelijkse muziekuurtje beleefden, zongen zacht in de verte: ´Qua cera cera.. whatever will be, will be…´. Er werd spontaan een dansje gemaakt in de hal. Dit was het leven van de oude zeeman. En dit was zijn afscheid. Het had niet mooier kunnen zijn.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast