Van vorm naar kern

Ze nemen plaats in ons uitvaartcentrum, op de bank die een paar weken geleden dagelijks hun vaste plekje was. Vandaag kijken we samen terug op de uitvaart van hun moeder en schoonmoeder. Het gaat goed met de kinderen, uiteraard naar omstandigheden. Het afscheid was mooi, warm en helemaal naar wens. ‘Ondanks de corona-maatregelen’, sluit de zoon af. Maar dan wordt hij verbeterd door zijn vrouw.  ‘Eigenlijk’, zegt ze, ‘was de uitvaart zo mooi dánkzij de corona-maatregelen.’ Ze begint te vertellen over de vele bijzondere blijken van steun die ze mochten ontvangen. Uit onverwachte hoek en op verrassende wijzen. Ze vertelt over het kleine beeldje in de vorm van een roos, dat haar vriendin bij haar op de stoep zette. Omdat haar schoonmoeder zo dol was op rozen. Ze vertelt over hoe intiem de ceremonie overkwam op mensen die meekeken tijdens de livestream. Over de vele kaartjes die ze kreeg, ook van mensen die normaal niet snel in de pen klimmen. De salade die haar buurvrouw voor hun had gemaakt bij thuiskomst na de crematie. ‘Allemaal blijken van steun waar men in normale tijden misschien niet zo snel aan denkt’…

Afscheid nemen in coronatijd is soberder dan anders. Vele vormen waar men voorheen voor koos, zijn nu niet mogelijk. Ook al zijn de eerste versoepelingen gelukkig een feit, toch moeten er nog steeds keuzes worden gemaakt binnen de mogelijkheden die er zijn. En dat dwingt mensen om naar de kern te gaan. Wat is werkelijk belangrijk, om een afscheid naar wens te laten verlopen? En omstanders, familieleden en vrienden die niet aanwezig kunnen zijn, zoeken ook veel meer naar de kern. Hoe kan je laten weten dat je meeleeft? Misschien is een wandeling samen met je vriendin die net haar moeder is verloren wel net zo waardevol als aanschuiven in een volle aula. Of misschien wel waardevoller…

Iedere crisis levert wat op. Hoe mooi zou het zijn als we de kern in steun betuigen vast kunnen houden, in welke vorm dan ook. Het lijkt mij een prachtig nieuw normaal.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast