Terug naar huis

Ze had maar één wens. Ik ontmoette haar vijf jaar geleden in het verpleeghuis waar ze woonde. Mevrouw wilde haar uitvaart graag voorbespreken, nu ze het nog kon. Onze ontmoeting was hartelijk en tegelijk kort maar krachtig: mevrouw wilde na haar overlijden worden herenigd met haar ouders en broertje. Ook al was ze er al decennia weg, toch was haar wens om begraven te worden in haar geboortedorp in Groningen. Daar had haar vader in de oorlog een familiekelder laten aanleggen, je wist immers maar nooit…

Met de jaren die verstreken werd haar wereldje kleiner en kleiner. Zo klein dat toen ze overleed, er niemand was die de begrafenis in Groningen bij kon wonen. En dus was aan ons de eervolle taak om haar laatste wens in vervulling te brengen.

Om haar verzorgenden van het verpleeghuis toch de kans te geven om afscheid te nemen, organiseerden we een samenzijn op de avond voor de uitvaart.

In de familiekamer van ons uitvaartcentrum maakten we een knusse setting. Er volgde een klein ritueel met licht, lieve woorden en zachte muziek. Mevrouw werd nog één keer omringd door de mensen die haar de laatste jaren toegewijd hadden verzorgd. De koffie met haar favoriete snackje erbij maakte het geheel af.

De volgende dag vertrokken we, met z’n twee, en mevrouw, naar Groningen. Het voelde echt alsof we haar met iedere kilometer die we aflegden, steeds een beetje meer thuisbrachten. Bij aankomst op de begraafplaats werden we ontvangen door twee medewerkers. Lang duurde de begrafenis niet, maar mooi was het wel. Onze collega Melanie, die eerder die week mevrouw liefdevol de laatste zorg had gegeven, had speciaal voor haar een gedicht geschreven. Over de terugkeer naar huis… Het roerde zelfs de begraafplaatsbeheerder.

Zo voelde een heel klein afscheid toch groots. Omdat je weet dat je iemand thuisbrengt.

Onze rit naar huis vloog voorbij, vol voldoening.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast