Peace, Love and Happiness

Somewhere, inside something

there is a rush of Greatness.

Who knows what stands in front of our lives?

I fashion my future on films in space.

Silence tells me secretly

Everything… everything…

Waar denk je aan als je deze tekst leest? Een psalm? Een religieus gedicht wellicht? Niets is minder waar. Het is een fragment uit ‘Let the sunshine in’ uit de musical Hair. Dat de hippietijd van groot belang is geweest voor de uitvaart, is niet iets wat veel mensen verwachten. Wat hebben langharige, vrijgevochten jonge mensen in broeken met wijde pijpen te maken met afscheid, verdriet en rouw?

Wel… behoorlijk veel. Voordat de geest van de jaren zestig uit de fles ontsnapte, waren uitvaarten klip en klaar. Ze werden uitgevoerd volgens strikte richtlijnen, waarbij de kerk uiteraard de leiding nam. Dat was zo. Een uitvaart verliep volgens het boekje, doorliep de aloude rituelen en van inspraak door nabestaanden had nog niemand gehoord.

Hoe anders werd het vanaf de jaren zestig.. De tijd van flowerpower, vrije seks en bovenal het uitschreeuwen van een eigen mening deden de kerkvaders sidderen. Het geloofsleven paste niet meer bij de nieuwe mensvisie en idealen. De kerken begonnen leeg te lopen. Deze tendens had ook invloed op de uitvaartrituelen. Uitvaarten kregen een steeds minder kerkelijk karakter, maar het verminderde niet de behoefte om vorm te geven aan een afscheid. Immers, je brengt je overleden dierbare toch niet ‘zomaar’ weg? Je wilt een afscheid toch handen en voeten geven? De jaren zestig bracht naast de vrijheid ook de creativiteit tot leven. Nabestaanden gingen met eigen ideeën aan de slag om hun geliefde overledene de laatste eer te bewijzen. Er volgde een explosie van nieuwe rituelen, die tot op de dag van vandaag nog niet is gestopt.

Ik ben zelf ook een creatieveling en kan enorm genieten van de bijzondere ideeën die nabestaanden naar voren brengen. Ik zeg niet ‘het kan niet gek genoeg’ want het blijft natuurlijk een afscheid. Een moment dat waardig en met eerbied moet worden voltrokken. Toch vind ik het opmerkelijk en zelfs grappig dat de meest vrijzinnige tijd uit de vorige eeuw kan worden geassocieerd met de uitvaart. Misschien is die vrijgevochten houding wel dé sleutel geweest tot de persoonlijke uitvaarten van vandaag de dag. Wie zal het zeggen. In ieder geval, de kreet ‘peace, love and happiness’ wordt vanuit deze gedachte nóg kleurrijker dan de hippies waarschijnlijk ooit konden vermoeden…

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast