Natuurbegraafplaats: back to basic

Ze schieten als paddenstoelen uit de grond: de natuurbegraafplaatsen. Nou lijkt de dood niet echt een thema om warm van te worden, maar de populariteit van natuurbegraafplaatsen stijgt met de dag. Mensen spreken erover, wandelen over deze begraafplaatsen (al dan niet gezellig met de hond erbij) en kiezen steeds vaker al bij leven een mooi plekje uit. Onder een speciale boom, aan de bosrand of juist in een uitgestrekt heideveld. Negen vierkante meter grond, voor een eeuwigdurend graf. Terug naar de natuur.

Wat beweegt mensen tegenwoordig om te kiezen voor natuurbegraven? Waarom wijken steeds meer mensen af van architectonisch aangelegde begraafplaatsen? Wat is er mis met een standaard graf, met een monument van natuursteen met een persoonlijke tekst hierin gegraveerd? Daar is niks mis mee natuurlijk. Ieder zijn smaak.

Wel hoor ik steeds vaker de geluiden dat mensen hun nabestaanden niet op willen zadelen met onderhoud van een graf. En wat als de grafrechten aflopen? Het zal maar het graf van je oma zijn, en jij moet beslissen of dit al dan niet geruimd gaat worden. Een ethisch dilemma ontstaat zonder dat je er iets aan hoeft te doen. Natuurbegraven voorkomt dit dilemma: grafrechten zijn eeuwigdurend, en er is geen sprake van onderhoud.

De uitvaarten die ik heb mogen begeleiden op een natuurbegraafplaats waren erg bijzonder. Uniek in zijn eigen vorm. Het was de wens van de overledenen om iets terug te geven aan de natuur. De plek van afscheid werd door nabestaanden als heel vredig ervaren. Meer ‘back to basic’ kan het ook niet zijn. De kringloop van het leven eindigt precies zoals het begonnen was: als een natuurlijk proces, teruggegeven aan de aarde. Wat stof is, zal tot stof vergaan.

Ik ben om. Ik hoop dat mijn moment nog lang mag worden uitgesteld maar ik heb wel een idee voor een loze zondagmiddag. Ik zet mijn kinderen in de auto, frisbee mee en ik rij met ze naar de natuurbegraafplaats in de buurt. We maken een flinke wandeling en ik kijk ondertussen naar een mooi plekje waar ik zou willen komen te liggen. Het kan maar geregeld zijn. De kinderen vermaken zich vast prima op het speelveldje en met het zoeken naar mooie takjes en stenen. Mijn dochter maakt een bloemenkrans van de madeliefjes die ze vindt.

Wanneer we weer thuis zijn, kijk ik tevreden terug op de middag. Tegelijk hoop ik één ding. Dat mijn kinderen deze leuke middag zijn vergeten op de dag dat ze me echt wegbrengen. Want.. hoe goed ik mijn eigen dood dan ook geregeld heb: laat ‘m nog maar lang wegblijven. Laat me nog maar lang genieten van al het moois dat het leven nog in petto voor me heeft. En met de bloemenkrans van mijn dochter in mijn haar, geplukt vanaf mijn eigen graf in spé, ga ik de keuken in. Pannenkoeken bakken. Ook lekker back to basic.


Meer columns

  • Eenvoud
    ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
  • Woorden
    ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
  • Tijd
    ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
  • De ongenode gast
    Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast