‘Het is goed’

Ze was iets ouder dan ik. Jarenlang volop in het leven gestaan, terwijl ze wist dat ze niet oud zou worden. Een chronische ziekte had haar lot bezegeld vanaf haar geboorte. Toch had ze gestudeerd, een baan gevonden, een eigen huis gekocht. Ze had haar leven ruim 30 jaar geleefd zoals ze dat graag wilde. Wel leverde ze 30 jaar lang hele kleine beetjes van haar leven in. Toen brak de herfst aan. De laatste kleine beetjes bleken steeds zwaarder te worden om in te leveren. Ze nam het meest dappere besluit van haar leven. Ze koos de dag dat ze haar leven zou beeindigen.

Ik mocht bij haar langskomen. Ze wilde graag zelf een uitvaartondernemer kiezen. Lang was het stil, haar vader voerde het woord. Tegen het eind van het gesprek stelde ze één vraag. Of ik haar de laatste verzorging wilde geven; ze wilde liever geen mannenhanden aan haar lijf. We keken elkaar aan en we glimlachten. Ik wist dat dit een zware, maar ontzettend eervolle taak zou worden. Het geschiedde precies zoals we hadden afgesproken, precies zoals zij wilde. Wat een warm afscheid. Het was prachtig in alle facetten. Maar hoe mooi ook, thuis aangekomen kon ik het niet laten en huilde ik even om haar veel te vroege dood.

Twee jaar later denk ik nog vaak aan haar. En soms is ze even heel dichtbij.  Afgelopen weekend zat ik in de auto. Radio zachtjes aan, en ik merkte dat ik me niet lekker voelde.
Niet lekker in mijn vel. Het kan je zomaar even gebeuren. En ineens moest ik weer aan haar denken. Ik stelde haar een vraag: ´Wat vind je, doe ik het allemaal een beetje goed?´Geen idee waarom ik toen juist die vraag stelde, het kwam zomaar boven. Ik had de vraag in gedachten nog maar nauwelijks uitgesproken, of de DJ zette een nieuw nummer in. Ik kreeg het spontaan warm. Want op de radio klonk het nummer dat op haar uitvaart werd gedraaid. ´The sun is up´. Gezien de stevige beat niet bepaald een ´typisch´ uitvaartnummer maar toen zo toepasselijk, zo eigen. Mijn kippenvel zei genoeg. Daar was ze weer even. Ik reed onder een viaduct door en ze trakteerde me op een toetje. Felle zonnestralen schenen me tegemoet. Ik glimlachte en wist het. In gedachten bedankte ik haar. Zoals zij mij twee jaar geleden had bedankt. Met een stevige handdruk, een warme lach en de woorden: ´Het is goed.´

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast