Aylan

‘Hoe hou jij het zelf droog bij een uitvaart?’ wordt mij geregeld gevraagd. ‘Kan je de emoties uitschakelen?’ Een heel begrijpelijke vraag. Je bent en blijft een mens….

Het raakt me vaak, het verdriet en het gevoel van gemis van nabestaanden. In de ogen van een dochter de pijn lezen om het verlies van haar vader.. de sterke weduwe die breekt op het moment dat de kist sluit.. het zijn heftige momenten die me zeker wat doen. Maar het is natuurlijk ook mijn professie om het niet recht binnen te laten komen. Het is immers niet míjn verdriet maar dat van nabestaanden.

Tot zover mijn professioneel geblabla. Want zo voelt het even. Blabla.

Want wat keihard bij mij binnenkwam en waar ik maar niet over uitgehuild raak is de dood van Aylan. Het strandjongetje, aangespoeld omdat hij niet de kans heeft gekregen zijn prille leven een betere toekomst te geven.

Ik ben zo boos en verdrietig. En ik kan er helemaal niets mee. Hier helpen geen mooie woorden, geen enkel gebaar. Het is verdriet in zijn puurste vorm.

Ik hou het dus verder kort. En ga mijn kinderen knuffelen.

Meer columns

• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden […]
• Hoe gaat het?
  Als het weekend achter de rug is en je treft je collega’s weer, is het een goede vraag. Als je ’s avonds na een werkdag thuis komt en je partner […]
• Wanneer wordt jij dood?
  ‘Toen mijn oma overleed mocht ik niet naar haar uitvaart’… ‘We werden overal bij weggehouden toen mijn kleine broertje stierf..’ In gesprek met mensen die lang geleden een dierbare zijn […]
• Tekens
  Het is geen zeldzaamheid. Een vlinder plots op je schouder, een lamp die het ineens begeeft of de klok die stil gaat staan… Vaak suggereren nabestaanden dat ze een teken […]