Alles al geregeld…

Het was op een vrijdagavond dat ik bij ze aansloot. Broers en zussen waren allemaal gekomen, moeder zat in het midden van de kring. Als middelpunt was ze niet direct stralend te noemen want ze opende het gesprek resoluut: ‘De artsen kunnen niets meer voor me doen’. Enige weken geleden had ze het bericht gehoord en ze besloot dat ze nog twee dingen wilde doen. Een weekend weg met haar kinderen en kleinkinderen. En haar eigen uitvaart bespreken.

Het voelde dubbel: enerzijds was de sfeer gemoedelijk, anderzijds was de ernst van de situatie voelbaar. De oudste zoon had duidelijk het meest moeite met het onderwerp van gesprek. ‘Het lijkt wel alsof ik mijn moeder dood wens’.. een begrijpelijke emotie. Maar zijn moeder vond het juist fijn om haar eigen wensen in kaart te brengen. Nu kon zij het zelf nog aangeven. Nu konden de kinderen hun mening nog uiten. Nu konden ze het in alle rust, eens worden over hoe de uitvaart eruit moest komen zien.

Zo vervolgde het gesprek. Na anderhalf uur begon de vermoeidheid op te spelen en rondde ik mijn bezoek af. Alles was gezegd. Alles was besproken en opgeschreven. Ik nam afscheid van de familie, moeder bedankte me met een zachte handdruk en de woorden: ‘Ik kan het nu loslaten.’

Het was zondagmorgen. Onder het ontbijt ging de telefoon. Het was de oudste zoon. ‘Moeder is rustig ingeslapen’, was zijn bericht. Ik pakte mijn spullen en ging naar ze toe.

De kring waar ik niet lang daarvoor nog aansloot, was onderbroken door een bed. Daar lag moeder, met een vredige uitdrukking op haar gezicht. Samen met twee dochters gaf ik moeder de laatste verzorging. Daarna gingen we om tafel. Daar lagen de wensen van moeder, als ware het een script van haar uitvaart. Iedereen wist wat hen te wachten stond. Zo konden we stap voor stap de uitvaart in werking gaan zetten. De hele week bleef de sfeer ontspannen. Uiteraard liepen de emoties soms hoog op. Maar daar was nu alle ruimte voor. Alles was immers al geregeld.

Drie weken na de uitvaart sloot ik voor de laatste keer aan bij de familie. Een kring die nu voorgoed onderbroken was. Samen met de kinderen besprak ik het afscheid, hun ervaringen en de wijze waarop ze het leven weer oppakten. Na afloop stapte ik met een voldaan gevoel in de auto.

Wilt u ook uw wensen bespreken over een afscheid? Dat kan altijd, kosteloos en vrijblijvend.
Wij zijn dag en nacht persoonlijk bereikbaar.
www.aster-uitvaartzorg.nl

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast