Weer thuis…

Ik stapte toch anders dan anders in de auto. Wetende dat ik haar man thuis ging brengen.

Of liever gezegd, de as van haar man. In het voorgesprek van de uitvaart vroeg ze zich af hoe ze toch aan de urn moest komen. Door haar rolstoel was ze namelijk nogal afhankelijk. We losten dit ter plekke op door de afspraak te maken dat ik de asbus ter zijner tijd thuis zou brengen. Op die bewuste morgen reed ik dus met bijzondere lading van huis.

De koffie stond klaar toen ik aankwam bij het huis, wat nog niet zo lang geleden hun gezamenlijke stek was. Met een vreemd gevoel belde ik aan. Ik besefte dat ik eigenlijk niet wist wat me te wachten stond. Het was de eerste keer dat ik een echtpaar op deze manier herenigde.

Ik had na de uitvaart een goed en ontspannen contact overgehouden met de weduwe, dus onze begroeting was vlot en opgewekt. Totdat ik ging zitten.

Daar zaten we dan, tegenover elkaar, met dampende koffie en een asbus tussen ons in. En het viel even heel stil. Ik zag haar gezicht betrekken. En ik besefte dat ook zij niet had geweten wat haar te wachten stond. We lieten de stilte maar spreken. Woorden waren er even niet. Na een tijdje verscheen er door haar tranen een glimlach. En er klonk een diepe zucht. ´Hij is thuis´, zei ze. We dronken koffie en spraken over haar man, het gemis en hoe ze de draad van het leven weer probeerde op te pakken. Bij het afscheid grapte ze dat een schoorsteenmantel nu wel handig was geweest.

Ik stapte in de auto, nu was het mijn beurt om even diep te zuchten. En te glimlachen. Wat een bijzonder moment, zomaar op een doordeweekse morgen. Wat een dankbaar vak. Zucht!

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast