Opa uitzwaaien

Opa hield wel van een feestje. Opa was een man die nooit bij de pakken neer zat en zelfs in de herfst van zijn leven bleef hij optimistisch, bij de tijd én bij de hand.

De dagen werden korter, de herfst van opa maakte plaats voor het einde. Opa blies zijn laatste adem uit. Zijn ziel voer mee op een koele noorderwind, richting een plek waar het voor hem weer lente zou worden.

Het gesprek kwam op de vormgeving van de uitvaart. Ik mocht de nabestaanden van opa adviseren in de keuzes waar zij voor stonden. ´Tessa, moeten we echt in zo´n kille aula gaan zitten?´ was één van de eerste vragen die mij werd gesteld. Een veelbetekende vraag, die veel zei over het belang dat de familie hechtte aan een geschikte uitvaartlocatie. Ook deze keuze moest passen bij wie opa was. Bij hoe hij in het leven stond.

Ik belde de plaatselijke uitbater, en besprak de mogelijkheden om in zijn knusse restaurant de uitvaart te organiseren. De familie luisterde mee en hun tevreden blikken zeiden genoeg.

Op de dag van de uitvaart was het restaurant omgebouwd tot een warme sfeervolle plek, precies afgestemd op de veertig aanwezigen. Een kopje koffie bij binnenkomst, en na een half uurtje gaf de familie aan dat de plechtigheid mocht beginnen. In alle rust werden herinneringen opgehaald aan opa, werd zíjn muziek gedraaid waarop zelfs zachtjes werd meegezongen. Wat een ontspannen sfeer, ondanks de onvermijdelijke tranen die ook vloeiden. Na een bloemengroet stonden de kleinkinderen op en droegen opa het restaurant uit. Buiten hadden de aanwezigen een prachtige erehaag gevormd. De kist werd in de rouwauto geplaatst en de naaste familie liep nog een stuk achter de auto aan. De splitsing waar we op uitkwamen, werd het punt dat de wegen scheidden. Alles was gezegd.

Ik mocht opa verder begeleiden naar het crematorium. Zijn familie keek hem na en keerde daarna terug. Uitgezwaaid op zijn laatste reis, proostte de familie met elkaar op het leven van opa. Dankbaar en trots op deze levenslustige man die bijna een eeuw op aarde had gewoond. Het was goed zo. De sfeer van het afscheid had niet beter kunnen zijn.

Het wás opa.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast