Greetje

´Tessa, zou je hierheen willen komen? Er is een dame overleden, en ze heeft helemaal niemand meer.. ´

Een bijzonder telefoongesprek, in de auto op weg naar huis. Een verzorgende van een verpleeghuis belde me op met de vraag of ik wat voor hen kon betekenen. Ik gooide mijn planning om en zat binnen een paar uur bij hen aan tafel. In een klein kantoortje waar de verzorgende provisorisch ´niet storen´ op de deur had geplakt. Want nu mocht er even niemand binnenkomen. Het ging tenslotte om Greetje. Greetje, die drie jaar geleden in de zorginstelling kwam wonen na het overlijden van haar man. Greetje, die haar wereld kleiner en kleiner zag worden, door haar lichamelijke beperkingen en door haar geheugen die haar in de steek liet. Maar Greetje zou Greetje niet zijn als ze zich zou laten kennen. Iedere avond gingen de krullers nog in d´r haar. Keurig gekapt en verzorgd begon ze iedere dag met frisse moed. Je wist maar nooit wie er op bezoek zou komen. Je wist maar nooit óf er bezoek zou komen. En in het geval van Greetje was het maar goed dat ze dit ook echt niet wist… Het lag in ieder geval niet aan haar krullen.

Nu lag ze rustig in bed, in haar kamer, in haar eigen kleine wereld die stil was komen staan. Haar vaste verzorgsters hadden haar prachtig opgebaard. De lippen gestift, de nagels gelakt.

Greetje moest een mooi afscheid krijgen, vonden ze. Dat verdiende ze.

We gingen in gesprek en samen ontwierpen we een klein, knus afscheid. Het was ongelooflijk hoezeer de verzorgenden zich inspanden. Er werden foto´s gezocht van Greetje, uit de tijd dat ze nog actief deelnam aan de activiteiten in het verpleeghuis. En de dag van de uitvaart moest en zou op dinsdag zijn, want dan waren haar vaste verzorgers vrij…

We regelden een schitterend bloemstuk in de kleuren van haar dekbed, en de pastor schreef een symbolisch verhaal over het leven van Greetje.

Er werden kaarsen aangestoken, door alle verzorgenden één. Als eerbetoon begeleidden zij Greetje na de ceremonie zelf tot aan de ovenruimte.

Na afloop van de uitvaart werd ik verrast door een berichtje van de verzorgende waarin ze me bedankte en ´een diepe buiging´ maakte voor mijn inzet. Maar die buiging maak ik liever zelf. Voor de ongekende, liefdevolle zorg door mensen met een hart van goud. Verzorgenden die zich belangeloos inzetten voor ´hun´ Greetje. Zelfs na haar dood. Júist na haar dood. Greetje was alleen, maar ging niet alleen. Een diepe, diepe buiging.

Meer columns

• Eenvoud
  ‘’Leg mij maar op een vlotje op de Rijn’’.. ‘’Breng mij maar gewoon weg en klaar…’’ of… nog erger: ‘’Zet mij maar bij buiten bij het vuil’’.. Het lijken misschien… Lees meer: Eenvoud
• Woorden
  ‘’Als alles al is gezegd, wat voegen woorden dan nog toe?’’ We zitten aan tafel om de uitvaart van haar vader te bespreken. Na een lang ziekbed heeft hij zijn… Lees meer: Woorden
• Tijd
  ‘Niet de tijd gaat voorbij.. maar jij en ik…’ Een frase uit een gedicht van Rutger Kopland. De tijd is een begrip dat in een week van afscheid nemen vaak… Lees meer: Tijd
• De ongenode gast
  Vorige week was ik een ongenode gast. DE ongenode gast. Hoezeer er vaak ook een band ontstaat in de week naar een uitvaart toe, vanuit de mooie gesprekken die worden… Lees meer: De ongenode gast